Alfred Terwindt-Zhao

De PK vertegenwoordigt in raad en daad een menswaardig bestaan (humaan gedachtengoed) die je alleen bij partijen zoals bijvoorbeeld Groenlinks, D66, en PvdA vindt. 

Mijn naam is Alfred Terwindt-Zhao, 53 jaar, getrouwd en vader van een dochter (10) en zoon (8). Ik woon in Siebengewald.

De PK staat voor vele goede dingen. Een voor mij erg belangrijke is: Solidariteit! Hulpbehoevenden de hulp geven die ze nodig hebben. De PK staat ook voor een lange termijn visie: investeren om (nu nog onzichtbare) kosten in de toekomst te vermijden. Als concreet voorbeeld voor beide punten noem ik dat er nu geld wordt geïnvesteerd in laagdrempelige taalvoorzieningen, zodat de kans dat iemand de rest van z'n leven in de bijstand blijft verkleind wordt. 

Stel jezelf de vraag: Wat is nu 25.000 euro voor een taalvoorziening die voor iedereen toegankelijk is. Al is het ook maar 1 inwoner die daardoor maar twee jaar uit de uitkering blijft. Dan nog is dat bedrag al dubbel en dwars terugverdiend. Dat die 25.000 euro een serieus twistthema was in de raad, terwijl een dassentunnel (die nota bene ook nog veel meer kostte) niet eens ter sprake kwam, zegt wat over de betrokken partijen en hun houding tegenover mensen die de Nederlandse taal beter willen leren. 

Daar staat de PK voor: hulp behoevende de hulp bieden die ze nodig hebben: betaalbaar, laagdrempelig, waar iedereen profijt van heeft (er zijn geen verliezers). Een taalpunt, met dank aan “onze” Lia die dit waargemaakt heeft. 

Leeftijd is voor mij onbelangrijk. Belangrijk is te zien dat iedereen anders is, en op hem/haar passende omgeving behoeft en die dan ook bieden. Actueel is het gebrek aan solidariteit, werkgelegenheid, werkdruk, leefbare en duurzame SAMENleving. Ja, samen moeten we onze schouders eronder zetten. Ik vind dat IEDEREEN de mogelijkheid moet hebben het werk dat hij (nog) kan doen ook binnen de regio te doen. Desnoods met gesubsidieerd werk. Want tenminste iets productiefs doen in plaats van niets doen, is een win-win situatie. Daarnaast moet ook ieder individu voldoende kansen hebben voor ontplooiing van zijn talenten (leren) en zich te ontspannen (energie opladen). Iets wat in mijn ogen de laatste decennia te veel (met het korte termijn denken) op bezuinigd is. De eerste resultaten worden zichtbaar: 1 op de 5 zit tegen een burn-out. Bijna iedereen die ik ken die werkt of arbeidsongeschikt is geworden, zit aan een of andere medicijn die te maken heeft met psychische klachten, veel te vaak antidepressiva. En nog steeds verheerlijkt de overheid een economie van alsmaar groeiende winst. Wat is er mis met “geen verlies”? Of zelfs wel wat verlies wat minder wegwerp-koop en daarvoor in de plaats meer geluk en genot? 

De huidige regering vernietigd direct of indirect voorzieningen die er zijn voor de menswaardigheid. Waarom? Omdat deze geld kosten. Mij staat aldus een overheid voor ogen waarbij het bruto nationaal product in termen van geluk en niet in die van geld maximaliseert. Zo'n land bestaat overigens al, maar dat is niet Nederland. 

Ik denk dat de PK meer dan een andere partijen een gelukkiger en menswaardiger bestaan voor iedereen nastreeft. Mensen gaan voor stenen. De steen dient de mens en niet anders om. 

Mijn aandacht gaat uit naar stimuleren en motiveren van het leren

Voor iedereen, maar met name de risico groepen: ik denk daarbij aan arme gezinnen (materialen, instrumenten en lesmogelijkheden), laag- en hoog- begaafden (extra aandacht en aansluiting op niveau bieden), handicaps (ondersteuning met taal, autisme, ...). En jongeren die met hun ziel onder de arm lopen een (nuttig) doel geven waaraan ze plezier en nut ervaren. Daarin zijn alle leeftijden welkom: van het zoeken naar voorschoolse uitdagingen tot en met het overdragen van kennis die iemand in zijn lange leven genoten heeft. 

Het liefst zou ik een leer/werkplaats gerealiseerd willen zien waarin deze “kans armeren”, maar ook elk “normaal” en zelfs kansrijk mens de extra kansen geboden worden zichzelf vrijelijk met of zonder begeleiding te ontplooien, of zelfs beroepsmatig middelen te gebruiken. Sommigen onder ons herkennen dat misschien als “makers community” of “fablab”. Ik heb in het verleden het taalmaatjes project opgezet puur uit vrijwilligers, inclusief bestuur. Op dit moment ben ik helaas (te) ziek voor een nieuw initiatief, maar zou me graag nog liever gisteren dan morgen aan verdere lesmogelijkheden op creatief gebied willen beginnen, als niemand anders die kar wil trekken. In ieder geval zou ik vrijwillig mijn stenen daaraan willen bijdragen. 

Ik zie daarin ook een mogelijke deeloplossing voor de problemen waar de gemeente nu voor staat of nog tegen gaat komen. Gemeente Bergen heeft een innovatieve nieuwe ontwikkeling nodig voor de toekomst, dit kan jongeren in de gemeente houden, en werkgelegenheid bieden. Tevens is het een aanvulling in het pallet van voorzieningen beschikbaar voor “probleem” gevallen of om die te voorkomen. Dat maakt het een punt van de politieke agenda. Daarvoor wil ik me inzetten en daar gaat mijn aandacht naar uit: kansen bieden, mogelijkheden tot ontplooiing brengen, creativiteit en het bedrijven van vakmanschap bieden. Uiteindelijk wordt iedereen daar beter van. Een win-win situatie. Waarom zijn we die weg nog niet ingeslagen?