Open brief aan inwoners van Bergen
Dat was een heftig einde van 2017. Voor de politiek in Bergen, voor de PK en voor mij. Maar inmiddels is 2018 aangebroken. Ik wens u allen een mooi vreedzaam nieuw jaar toe.
Voor wat mijzelf betreft: ik vertrouw in ieder geval op een gelukkig 2018. Het leven bestaat uit meer dan werken, zelfs bij een superbaan. Liefde en gezondheid komen toch echt eerst. Of ik nog een periode uw wethouder mag zijn hangt af van de verkiezingsuitslag.
"Mensen vragen hoe het met mij gaat.
Eerlijk gezegd, heb ik het alleen moeilijk als ik denk aan alle uitdagende onderwerpen,
groot en klein, die ik plotsklaps in de steek heb moeten laten.
En mij doet het veel pijn, dat er mensen zijn die denken dat de PK de rest van het college naar huis heeft gestuurd uit rancune.
Niets, maar dan ook niets is minder waar."
Iedereen, die mij kent en dat zijn er velen, weet, dat ik met hart en ziel gegaan ben voor een samenleving in Bergen waar mooie initiatieven van de grond kunnen komen en waar mensen omkijken naar elkaar. Waar aandacht is voor ook kleine wensen van inwoners. Waar grote lastige opgaven niet uit de weg worden gegaan maar met hulp van iedereen worden aangepakt, stap voor stap. Waar heel veel gerealiseerd is; die lijst komt nog wel een keer. Mijn grootste opdracht was onze inwoners juiste zorg verstrekken met minder geld van het Rijk en bovendien zorgen dat we dat in de toekomst kunnen blijven doen in een Bergen met meer zorgbehoevenden. Enorm veel energie is gestoken in het opbouwen van goede relaties met al onze partners (onderwijs, huisartsen, welzijns- en zorginstellingen, woningcorporatie) via expertmeetings, brainstormsessies, werkbezoeken, pilotprojecten, enz. Banden werden versterkt met onze vrijwilligers, senioren, dorpsraden. Zonder hen lukt het nooit om vitale kernen ook voor de toekomst te waarborgen. Nu staan alle neuzen dezelfde kant op.
Mensen vragen hoe het met mij gaat. Eerlijk gezegd, heb ik het alleen moeilijk als ik denk aan alle uitdagende onderwerpen, groot en klein, die ik plotsklaps in de steek heb moeten laten. En waarvan ik me nu maar moet afvragen of ze nog tot een goed einde worden gebracht. Komt de minister nu nog wel op bezoek? Wordt de aanvraag positieve gezondheid wel bij de provincie ingediend? Hebben de huiskamers wel subsidie gekregen? Komt de oplossing voor het vierde veld er voor de Montagnards? Zijn we er wel bij in deze cruciale fase rondom de WAA en kiezen we dan voor de mensen? En dan heb ik het nog niet over mijn schrikbeelden: hou maar op met projecten rond laaggeletterdheid, meer bewegen, jongeren op gezond gewicht, voor- en vroegschoolse educatie, schuldhulpverlening, armoedebestrijding, want dat haalt toch niets uit.
Mij doet het veel pijn, dat er mensen zijn die denken dat de PK de rest van het college naar huis heeft gestuurd uit rancune. Niets, maar dan ook niets is minder waar. De PK en ik konden niet anders. Soms moet je als politici laten zien dat je kunt doorpakken als het om het algemeen belang gaat. Daarvoor zijn we tenslotte gekozen en daarom vervul ik deze job. Het gaat ons om de toegankelijkheid van zorg. De Raad heeft, soms denk ik dat ze dat zelf niet meer weten, afgesproken, dat iedereen de zorg krijgt die hij/zij nodig heeft. Drie jaar zouden we kijken hoe we uitkwamen met het geld dat het Rijk ons daarvoor geeft. Net zoals bij driekwart van de gemeenten in Nederland komt dat niet uit. Kun je over zeuren, maar ga het vooral oplossen, zou ik zeggen. Iets anders je gelden verdelen? iets minder riante reservepositie? vooral toekomstbestendige maatregelen nemen en nu gewoon tijdelijke tekorten voor lief nemen (tekorten die nog steeds trouwens prognoses zijn)?
Maar ga in ieder geval niet financiën de doorslag laten geven over wie welke zorg krijgt. Dat is absoluut uit den boze en tart elk uitgangspunt dat ooit in Bergen geformuleerd is door de Raad over de nieuwe zorgtaken. Wij hebben niet het vertrouwen - en met reden - dat dat het uitgangspunt zou blijven de komende maanden.
Daarom en alleen daarom willen wij nu even pas op de plaats. Wij willen horen hoe u erover denkt. Gaan we tornen aan het uitgangspunt: het is niet de prijs die uw zorg bepaalt?
Willen we niet herverdelen in onze begroting omdat mensen voor stenen gaan? Willen we niet samen zoeken met onze inwoners in al onze dorpen naar oplossingen voor de toekomstige zorgtaken?
Als u volmondig kiest voor ja, dan ben ik graag weer uw wethouder in de volgende raadsperiode vanaf 21 maart 2018.
Lia Roefs
Tweet