PK Bergen

Hallo beste mensen uit de gemeente Bergen,

Afgelopen week was, zoals mijn vrouw Monique het soms uitdrukt, een hectische week. Zij was jarig (ik verraad geen leeftijd!) en zij vierde haar jubileum bij haar werkgever waardoor zij letterlijk en figuurlijk in de bloemetjes gezet werd. Een dag later krijg ik telefoon van mijn broer en die vertelt dat onze vader heel slecht is en net naar de hospice gebracht is. Nu heeft mijn vader de respectabele leeftijd bereikt van negentig jaar. Maar het is toch even schrikken.

Ik had geen voorstelling van een hospice, maar na een paar uur bij mijn vader te hebben gezeten zei ik tegen mijn vrouw: “Wat is het fijn dat lieve mensen (meestal vrijwilligers), patiënten die ze helemaal niet kennen en die geen familie van hun zijn, begeleiden in hun laatste levensfase! Hoe mooi is dit?”

Toen bedacht ik me dat wij in Bergen geen hospice hebben. Zou het niet eens tijd worden dat er een hospice zou komen? Tijdens onze dorpsschouw in (Oud-) Bergen spraken wij hierover toen we het hadden over de oude Mariaschool.

Onderweg naar huis in de auto waren Monique en ik stil. De hartelijkheid van deze mensen die zo ontzettend lief en met zo veel gedrevenheid onze vader verzorgen, daar word je echt stil van. Maar zij zijn er ook voor de familie: een arm om je schouder, een lief woord, samen met je huilen. Maar ook humor, want je haalt herinneringen op en dan hoort lachen er ook bij.

Men zegt weleens over iemand: “Die verdient een lintje!”.

Nou lieve mensen, deze mensen verdienen in mijn ogen héél veel lintjes!

Deze week geen blog over de politiek in Bergen maar over iets persoonlijks dat ik ook met jullie wilde delen. Ook dat hoort bij het leven. En ja, er zijn ook dingen gebeurd in Bergen. Maar daar schrijf ik volgende week over.

Lieve mensen, tot de volgende keer.

Groetjes Wim Olthof