Corona deel 3

Hallo beste mensen,

 

Vorige week kwam ik tijdens het wandelen op de hei met Beemer aan de praat met een vrouw die ik al een tijd ken. Van dit gesprek werd ik toch behoorlijk emotioneel. Ze zei tegen mij: “En als hij dan Corona krijgt…, ja jammer dan…”.

Haar hoogbejaarde vader is dement en zit ‘opgesloten’ in een verzorgingshuis. Behalve via Skype en een telefonisch gesprek, heeft zij haar vader al weken niet meer gezien. Haar vader was en is nog steeds een echt buitenmens die altijd in zijn tuin bezig was of op zijn fiets ons Nationaal Park De Maasduinen in ging. Tot hij op een gegeven moment (na een tijd van ontkenning) moest verhuizen van zijn eigen omgeving naar het verzorgingshuis.

Zij vertelde mij dat haar vader, inmiddels eind 80, iedere keer aan het verplegende personeel vraagt waar die vriendelijke dame blijft die altijd bij hem op bezoek komt. Zij weet ook wel dat deze mensen geweldig werk verrichten en er alles aan doen om het haar vader zo aangenaam mogelijk te maken. Maar hij mist de wekelijkse rondgang in de tuin, de knuffel die hij krijgt van haar, het samen koffie drinken.

Ik zag tijdens het gesprek dat haar ogen vuur spuwden. Ze vroeg zich af waarom zij in Godsnaam nu, in deze laatste levensfase van haar vader waarvan hij bijna niets meer meekrijgt, niet bij hem kan zijn. 

“Stel..”, vertelde zij, “hij overlijdt vannacht? Dan is er misschien niemand bij hem. En ik kan dan geen afscheid van hem nemen?”

Er viel een diepe stilte. Ook ik wist niets te zeggen. Tot ze zei: “Weet je wat? Ik ga er gewoon heen en er is niemand die mij tegenhoudt!” En op dat moment sprak zij de woorden: “En als hij dan Corona krijgt…, ja jammer dan…”.  

Wij gingen ieder onze weg, maar dit gesprek bleef ik de hele week bij mij dragen…

 

Beste mensen, blijf gezond en tot de volgende keer.

Groet, Wim Olthof