Ik zat wat naar buiten te staren. Dat gebeurt mij niet vaak. Oordopjes in, een bak koffie erbij, zit ik te luisteren naar Spotify, want de krant is vandaag niet gekomen. Ik zit te mijmeren over vervlogen tijden toen ik nog door Europa en het Midden-Oosten reed en kijk naar het nieuws op mijn telefoon. Ik zie dat Nederland plat ligt door het winterse weer. Dan denk ik, hoe deden wij dat vroeger, in Scandinavië in de winter waar alleen de sneeuw werd wegschoven en er een mix van zand en as gestrooid werd? Of met zware sneeuwval over de oude Tahir in Turkije naar de Iraanse grens? Daar was geen winterdienst. Je moest je zelf maar zien te redden. Wij staken poetsdoeken in brand om de remmen te ontdooien of we stookten een vuurtje onder de tank, omdat de diesel was gaan vlokken.

Ik denk regelmatig met weemoed terug aan die geweldige tijd, zeker aan de collega’s van toen. Ik weet niet waardoor het komt, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik die tijd ga missen. Overigens, het was niet altijd rozengeur en maneschijn, hoor, zeer zeker niet. De tijd was anders en je wist niet beter.

Door de winterse perikelen kom ik nu weinig buiten, want rupsbanden op mijn rolstoel worden jammer genoeg niet vergoed door de gemeentelijke WMO. Zondagmorgen ben ik er, niet gelogen, om half zes!!! achter gekomen, dat er toch wel erg veel sneeuw lag. Ik wilde Beemer uitlaten en ik reed mij op de oprit bij huis vast in de sneeuw.

Maar ik, voor geen kleintje vervaard, manoeuvreerde, zoals ik dat vroeger met de vrachtwagen deed, een paar maal op en neer, naar links en nog eens naar rechts. Toch stond ik vervolgens ondanks mijn goede gedrag, vast als een huis. Inmiddels zag ik eruit als de verschrikkelijke sneeuwman. Beemer zat mij stomverbaasd en vragend aan te kijken waarom het nu niet verder ging. Maar ja, niet getreurd, mijn telefoon gepakt, Monique gebeld en dát om half zes. Zij nam op en vroeg waar ik überhaupt mee bezig was? Ik zei, heel schuldbewust, je weet toch dat ik altijd vroeg opsta en dan Beemer uitlaat, maar nu heb ik een duwtje nodig.

Na een paar minuten kwam Monique natuurlijk toch naar buiten, weliswaar “not amused’’. Zij heeft Beemer toen maar verder uitgelaten. Dat doet zij overigens op dit moment nog steeds, maar niet om half zes  

Toch heb ik vandaag, het is nu maandag, geprobeerd om buiten te komen, want als ik niet naar buiten kan, ja, dan word ik nogal knap chagrijnig en dat is voor de huiselijke sfeer niet bepaald fijn. Het voelt als de gevangenis, waar je ook een uurtje mag luchten. Denk nou niet, oh daar heeft ie blijkbaar ervaring mee. Dat is dus niet zo. Al heb ik eens 14 dagen in Hongarije vastgestaan, maar dat is dan weer wat voor een volgend blog.

Waar ik trots op ben is mijn gemeente. Ik laat na negen uur ’s avonds Beemer uit. Voor wie het niet weet, dat mag. Maar wij zijn dan meestal de enigen. Niemand buiten. Het is dan wel griezelig stil. Mensen houden zich aan de avondklok. Geweldig toch! Geen jeugd die relt. Dat is ook een compliment voor de ouders. Bij deze. Soms krijg ik opmerkingen als: “vanwege die hond mag jij  wél naar buiten”. Ik vraag dan: “waar wil jij heen dan na negen uur? Alles zit dicht”. Dan is het even stil en dan zegt men: “ ja, je hebt wel gelijk. Wij gaan na negen uur ook niet meer naar buiten of op visite”. Het zijn overigens wel de ouderen die dit zeggen.

Ik heb medelijden met de jongeren die niets kunnen. Eerstejaars studenten die alles zien wegvallen. Alles kan maar mondjesmaat bijvoorbeeld sport. Ik las zaterdag in de krant een artikel hoe huisartsen met corona omgaan en de problemen die hierdoor ontstaan bijvoorbeeld  huiselijk geweld, burn-out, de Kindertelefoon die ontelbare malen wordt gebeld. Mensen worden het moe en ik heb er begrip voor.

Maar wij zijn er nog niet van af. En vaccineren is ook zo’n ding. Ouderen die naar Venlo moeten. Iedereen, die als eerste een prik wil. We gaan het zien. Verder ga ik er niet op in. Het is niet anders. Alleen één dingetje nog: ik denk niet dat mensen een hekel aan de avondklok hebben, maar vooral aan het feit dat je nog maar 1 iemand op bezoek mag hebben. Daar hebben een hoop mensen meer problemen mee.

En mensen denk hier eens aan in deze tijd, waarin alles een beetje stilstaat. Om vooruit te komen is soms volledige stilstand nodig. Om verborgen emoties te ontdekken, te verkennen, te doorvoelen en te uiten zodat onze levensenergie weer gaat stromen en je weer in beweging kan komen.

Tot de volgende keer blijf gezond.

Groet Wim Olthof  

Allereerst wil ik jullie een goed en vooral gezond 2021 wensen.

Er zijn al flink wat dingen gebeurd in de eerste paar weken van dit nieuwe jaar. In maart worden er weer verkiezingen gehouden voor de Tweede Kamer. Op welke partij of persoon jullie gaan stemmen moet ieder voor zich weten, maar ga wel stemmen. Het is belangrijk zeker in deze moeilijke tijd. Het zal zeker nog een gepuzzel worden om de stembureaus zo in te richten dat ook de gepaste afstand kan worden bewaard. Maar ik denk dat dit wel goed zal komen. Wat mij dan wel weer verbaast, is dat er 89!!!partijnamen (in Amerika zijn er twee maar je ziet ook waar dat toe leidt) staan geregistreerd bij de kiesraad. Absurd, vind ik. Iedereen die maar ergens voor of tegen is richt tegenwoordig maar een partij op. Of mensen verlaten een partij en of beweging en dan ….. ja hoor, ze beginnen weer een nieuw iets. Gevolgd door onderling geruzie en alles ligt weer op zijn kont. Maar ondertussen zijn ze toch maar mooi weer gast geweest bij de een of andere talkshow.

Wat mij ook bezig hield was de mevrouw die een tijd lang boodschappen had gekregen van haar moeder en maar liefst Euro 7000 moest gaan terug betalen omdat zij een bijstandsuitkering heeft. Heel Nederland incl. de oppositiepartijen in Den Haag sprak er schande van. Ik zelf vond het ook te ver gaan van deze gemeente. De Algemene bijstandswet bestaat nu 56 jaar en er wordt ook al 56 jaar over gebakkeleid. Deze algemene bijstandswet, was het idee van Marga Klompé, bij de ouderen onder ons wel bekend als de eerste vrouwelijke minister van Nederland in 1956 voor de KVP. Hij, de bijstandswet, moet maar eens op de schop zeggen nu een hoop partijen zeker vlak voor de verkiezingen. Maar ga eens kijken wat de partijen in bijvoorbeeld 2011 twitterden en wat zij nu twitteren over deze bijstandswet. Dat is een verschil van dag en nacht. Maar genoeg gezegd hierover.

Ik kan me ook verschrikkelijk opwinden over de toeslagenaffaire. Maar als ik daarover mijn frustratie wil uiten dan heb ik veel te veel ruimte nodig in dit blog. Ik denk, dat wij in een gemeente wonen waar dit gelukkig niet speelt. Maar ook hier is wel eens wat en ook wij zijn het in de lokale politiek niet altijd met elkaar eens. Maar na een vergadering gaan wij “normaal” met elkaar om en twitteren elkaar niet de tent uit.

Dit was het weer, beste mensen en denk eens na over deze spreuk: Afstand nemen door een stap Zijwaarts of Achterwaarts te zetten kan ons helpen de juiste weg Voorwaarts te ontdekken: Blijf gezond en tot de volgende keer.

Groet Wim Olthof

Het is alweer een tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. De wereld staat op dit moment stil en dan valt er niet veel te vertellen.

Maar een paar weken geleden zei Lia Roefs: “Ik wil er mee stoppen”. Op dat moment was dat een ongelooflijke schok. Deze vrouw, ‘onze’ wethouder, stopt. Wat nu?? Ja, dan moeten wij eens gaan praten over hoe en wat, want zoals jullie weten zit ik in het bestuur van de PK. En dus gingen wij een sollicitatieprocedure opstarten. Maar ook hielden we evaluatiegesprekken met alle mensen van de PK. We vroegen iedereen wie er binnen de PK Lia zou kunnen opvolgen en tevens ook affiniteit heeft met de portefeuille van Lia.

Nu zit ik nog niet al te lang in het bestuur van de PK en had gedacht: dat is ‘appeltje eitje’… Maar daar heb ik mij geweldig in vergist! Het ontaarde bijna in een normale 40-urige werkweek, vergadering na vergadering. Maar je hoort mij niet mopperen. Na een hoop gesprekken met onze mensen maar ook onderling in het bestuur, zijn wij tot een, denk ik, goede keuze gekomen.

Ja, Lia na 25 jaar in de lokale, landelijke, provinciale en weer terug in de lokale politiek, wat moet men nu nog over jou gaan vertellen? Jij als ‘mensenmens’ die er was voor de inwoners, voor de mensen die het minder hadden, die het sociale gezicht van de gemeente en de PK was. Het boegbeeld van de PK, je gaat ons verlaten. Daar moeten wij aan gaan wennen. Maar jou kennende zal jij op de achtergrond nog weleens met ons meedenken. En ik denk ook wel dat wij jou altijd om raad kunnen vragen. In ieder geval: Lia bedankt voor de mooie tijd met jou in de PK en veel succes en gezondheid voor de toekomst!!

Die toekomst gaat nu komen. Na veel gepraat en vergaderen hebben wij een goede opvolger van Lia gevonden, namelijk Claudia Ponjee. Zij gaat Lia opvolgen zoals jullie wel in de krant en de sociale media hebben gelezen en gehoord. Zij is een bevlogen vrouw die volgens mij er rijp voor is om het stokje over te nemen van Lia. Het zal natuurlijk geen makkelijke tijd worden voor Claudia maar ik denk wel een mooie en leerzame tijd. En mensen, alsjeblieft, ga haar niet vergelijken met Lia. Zij is Claudia en zij zal het ‘anders’ gaan doen. Maar ook zij wordt het sociale gezicht van de PK en de gemeente, daar ben ik van overtuigd.

Claudia, ik wens jou veel succes. Ga ervoor, jij kunt het! 

Maar ook onze Wim Van der Coelen  uit Well wens ik veel succes als opvolger van Claudia met zijn nieuwe ‘baan’ als raadslid.

Ja mensen, dit was het weer. Ik sluit graag af met een citaat van Boeddha: “Gezondheid is het grootste geschenk, tevredenheid de grootste rijkdom, trouw de beste relatie”.

Blijf gezond en tot de volgende keer, 

Wim Olthof

Vorige week kwam ik tijdens het wandelen op de hei met Beemer aan de praat met een vrouw die ik al een tijd ken. Van dit gesprek werd ik toch behoorlijk emotioneel. Ze zei tegen mij: “En als hij dan Corona krijgt…, ja jammer dan…”.

Haar hoogbejaarde vader is dement en zit ‘opgesloten’ in een verzorgingshuis. Behalve via Skype en een telefonisch gesprek, heeft zij haar vader al weken niet meer gezien. Haar vader was en is nog steeds een echt buitenmens die altijd in zijn tuin bezig was of op zijn fiets ons Nationaal Park De Maasduinen in ging. Tot hij op een gegeven moment (na een tijd van ontkenning) moest verhuizen van zijn eigen omgeving naar het verzorgingshuis.

Zij vertelde mij dat haar vader, inmiddels eind 80, iedere keer aan het verplegende personeel vraagt waar die vriendelijke dame blijft die altijd bij hem op bezoek komt. Zij weet ook wel dat deze mensen geweldig werk verrichten en er alles aan doen om het haar vader zo aangenaam mogelijk te maken. Maar hij mist de wekelijkse rondgang in de tuin, de knuffel die hij krijgt van haar, het samen koffie drinken.

Ik zag tijdens het gesprek dat haar ogen vuur spuwden. Ze vroeg zich af waarom zij in Godsnaam nu, in deze laatste levensfase van haar vader waarvan hij bijna niets meer meekrijgt, niet bij hem kan zijn. 

“Stel..”, vertelde zij, “hij overlijdt vannacht? Dan is er misschien niemand bij hem. En ik kan dan geen afscheid van hem nemen?”

Er viel een diepe stilte. Ook ik wist niets te zeggen. Tot ze zei: “Weet je wat? Ik ga er gewoon heen en er is niemand die mij tegenhoudt!” En op dat moment sprak zij de woorden: “En als hij dan Corona krijgt…, ja jammer dan…”.  

Wij gingen ieder onze weg, maar dit gesprek bleef ik de hele week bij mij dragen…

Beste mensen, blijf gezond en tot de volgende keer.

Groet, Wim Olthof

Het zijn zware tijden in Nederland. Maar ook in onze gemeente. In deze crisis wordt er een historisch hoog begrotingstekort verwacht van 92 miljard euro, 11,8 procent van het binnenlands product (bbp). Maar wat gaat er gebeuren als de crisis voorbij is? Hoe gaat onze gemeente hier uitkomen? Dat er moet worden bezuinigd staat als een paal boven water. Maar wat gaat de regering doen? Het staat allemaal nog in de sterren.

In de vorige crisis is er ook sterk bezuinigd, waarbij ook de zorg het zwaar moest ontgelden. Ik hoop dat men in Den Haag, als de crisis voorbij is, daar eens goed over nadenkt. Om in ieder geval de zorg niet nog verder uit te kleden. Men heeft gezien waartoe dat kan leiden. Maar goed, laten we maar kijken wat ons allemaal nog te wachten staat. Geld is op dit moment niet belangrijk. Belangrijk is gezondheid, dat is het grootste goed. Al het andere komt later.

Maar het is mooi om te zien dat de mensen creatief worden. Bij Maasduinen Staete heeft men dubbele hekwerken om de tuin gezet zodat de mensen met mooi weer toch met hun naasten een praatje kunnen maken. Want zeker als je al bijna twee maanden geen fysiek contact meer hebt gehad, is dit een mooie oplossing om op gepaste afstand met je familie te kunnen praten. 

Verder kan men bij een ondernemer in Bergen een afspraak maken. Als je nieuwe kleding nodig hebt hoef je maar even te bellen zodat je alleen en in alle rust een nieuwe gaderobe uit kunt zoeken. En bij de plaatselijke slager bestel je via internet en dan kun je het zo ophalen. En zo sta je binnen 5 minuten weer buiten.

Maar dan nog zie ik mensen met zijn tweetjes de supermarkt binnen lopen. En ondanks dat men eerst uitgebreid het bord met huisregels heeft staan te bestuderen, reageren ze alsnog asociaal naar het winkelpersoneel dat zegt dat er 2 winkelwagentjes moeten worden gebruikt.  “Waarom? Wij hebben toch maar 1 wagentje nodig?” “Dat is goed meneer, maar dan moet u buiten wachten.” En dan gaan ze tekeer tegen de jongen of het meisje dat hun kleinkind had kunnen zijn… Mensen, gebruik toch je verstand, denk ik dan.

Ik denk dat wij blij mogen zijn dat wij in de gemeente Bergen wonen. Hier kun je (als je gezond bent) midden in de natuur even een wandeling maken. Maar ook hier geldt (jawel daar is ‘ie weer)  ‘1,5 meter’ afstand houden! Heel belangrijk.

Dit jaar ging het door de omstandigheden allemaal op een andere manier, maar ondertussen zijn er toch weer 12 mensen gedecoreerd met een koninklijke onderscheiding. Deze mensen worden door de PK natuurlijk allemaal van harte gefeliciteerd. Als er volgend jaar weer lintjes uitgereikt worden, dan mag iedereen die zich momenteel in de zorg uit de naad werkt, een lintje krijgen. Dat is mijn mening. 

De gemeenteraad moest vorige week vergaderen via het digitale scherm. Ik heb het bekeken, en het ging toch redelijk goed. Maar het blijft wel onwerkelijk.

Maar is in deze tijd niet alles onwerkelijk, lieve mensen? Ik hoop dat jullie allemaal gezond blijven en dat dit gauw voorbij gaat. Alhoewel ik denk dat het nog wel even gaat duren. Maar toch, hou vol!

Beste mensen tot de volgende keer.

Groet, Wim Olthof  

Een blog schrijven in deze tijden is nogal zwaar. Ik heb al dagen zitten denken over wat nu belangrijk is in onze mooie gemeente en waar elke dag over gepraat wordt. Ja, dat is het verschrikkelijke virus. Ik denk dat de wereld heeft gedacht: “tot zo ver en niet verder!” Wij mensen zijn nu weer eens met beide voeten op de grond gezet, lijkt mij.

Nu zijn er wel meer pandemieën geweest. Denk aan de pest (Zwarte Dood) van 1347 tot 1351 en de Spaanse Griep waar ook miljoenen mensen bij zijn overleden. En toch zijn er mensen die denken dat dit zomaar een griepje is. Om eerlijk te zijn vind ik dat beangstigend. Want nee,  dit is niet zomaar een griep. De ziekenhuizen liggen vol met patiënten, artsen en verplegend personeel die aan het werk zijn tot ze er bijna letterlijk en figuurlijk bij neer vallen, mensen die nog steeds druk zijn om onze economie draaiende te houden. Ik heb er enorm respect voor. 

Maar waar ik bang voor ben is dat, als dit virus verdwenen is, wij weer op oude voet het leven oppakken waar het is stilgevallen. Moeten wij echt zo nodig naar Bali op vakantie? Moeten wij een maandsalaris uitgeven om een week in de sneeuw te staan? Zijn wij er eigenlijk wel van doordrongen wat belangrijk is in het leven?

Want wat mij opvalt is de saamhorigheid onder de bevolking op dit moment. Men gaat weer dingen organiseren om op elkaar te letten. De solidariteit is weer terug in Nederland! Kinderen tot 12 jaar die weer buiten spelen, de Co2 uitstoot is een stuk minder geworden (dus het is niet alleen schuld van de boeren). Maar ook het omkijken naar je buren, wat gebeurt er allemaal in je straat of buurt? Het zijn allemaal dingen die voor het virus maar mondjesmaat gedaan werden.

Waar ik mij zorgen over maak, is of de Voedselbank nog wel voldoende producten krijgt. Door het massale hamsteren wat wij deden (wc-papier was schijnbaar eetbaar) blijft er natuurlijk niet veel over. Maar ook over kinderen die in een kwetsbare positie zitten, maak ik mij zorgen. Ik hoor verhalen dat kinderen even in het schuurtje gaan zitten om tot rust te komen. Laten wij met elkaar ook dát goed in de gaten houden!

Tot slot wil ik een oproep doen aan onze jeugd: alsjeblieft, ga niet met 10 of 20 man bij de Lidl (of waar dan ook) bij elkaar staan. Ik weet dat jullie het moeilijk hebben. Je mist je vrienden en je school. En ik heb daar het volste begrip voor. Maar het virus kan ook jou treffen. Er zijn al jongeren van 16 op de IC beland. En de kans is dat je jouw ouders, opa en oma of je broers of zussen besmet. En die kans is niet klein. Nee, die is 100% aanwezig! Dus wees verstandig en kom niet met meer dan 3 personen bij elkaar en houd die 1,5 meter afstand. Ga met elkaar Facetimen, Zoomen, Google Hangout, of welke vorm dan ook van videobellen. Ook wij van de PK hebben dat gedaan. Het was goed om elkaar toch weer even te zien, al was het via een scherm. Beetje onwerkelijk, maar toch goed.

Lieve mensen, wees er voor elkaar in deze tijd. Wij hebben elkaar hard nodig. Blijf gezond en tot de volgende keer.

Groet, Wim Olthof

In deze onzekere tijden wil ik het eens hebben over…. nee, niet over de actuele situatie, maar over 75 jaar vrede.

Wat betekent eigenlijk het woord ‘vrede’? 

Van oorsprong is het een oud Germaans woord dat samenhangt met ‘vrij’ en oorspronkelijk ‘rechtstoestand van zekerheid’ betekende. In Nederland mogen wij ons nu 75 jaar vrij noemen. Maar zijn wij ons daar wel bewust van, vraag ik mij wel eens af.

Ik groeide op in een tijd waar alles wat Duits was, slecht was. Maar waar vervolgens op zaterdagavond wel naar de Duitse tv werd gekeken omdat er zulke mooie shows uitgezonden werden. En ook deze Duitse mensen waren blij dat zij bevrijd waren van een verschrikkelijke dictatuur.  

Nu mogen wij in vrijheid en in democratie zeggen en denken wat wij willen en (als de wet het toelaat) de dingen doen die wij willen doen. Maar deze vrijheid is ten koste gegaan van heel wat mensenlevens. Mannen, vaak nog jonge mannen, maar ook vrouwen, die in de bloei van hun leven, ver weg van huis, van hun partner, van hun kinderen, van hun familie, gevochten hebben voor onze vrijheid.

Als wij dan nu eens goed rondkijken in de wereld, zie ik tot mijn afgrijzen dat in vele landen het woord ‘vrede’ niet bestaat. Mensen die in afschuwelijke situaties moeten leven. Kinderen die geen kind kunnen zijn en die opgroeien met bombardementen en beschietingen. Mensen die op de vlucht zijn.

Ik denk daar wel eens over na. Zouden deze mensen ooit in vrede kunnen leven? En, tot welke afschuwelijke misdaden is de mensheid in staat? En, waarom? Waardoor is een ander mens zo anders dan ik? Waar ligt dat aan? Waar komt dat door? Ik ben bang dat ik hier nooit antwoorden op zal krijgen.

Momenteel leven wij in een Europa waar nu 75 jaar vrede heerst. Alhoewel dat niet helemaal waar is: wij mogen de verschrikkelijke burgeroorlog in Joegoslavië niet vergeten (1991-1999). Maar ook veel landen waar momenteel het populisme de kop opsteekt. Landen die tot de EU behoren, waar de vrije pers wordt gecensureerd, waar rechters worden ontslagen en waar journalisten worden vermoord als ze corruptie openbaar maken. Ja mensen, ook daar is vrede. En ik hoop echt dat onze vrijheid nog lang gaat duren. Maar soms heb ik daar een hard hoofd in.

Dit was het weer mensen. En ik weet het, jullie hebben het genoeg gehoord. Maar ik zeg het toch nog maar een keer. Blijf in je eigen “bubbel”. Daar wil ik mee zeggen: blijf zo veel mogelijk thuis, was en ontsmet je handen, blijf 1,5 meter van elkaar weg. Blijf gezond en tot de volgende keer!

Groet, Wim Olthof

Nee, ik ga het niet hebben over de griep en het coronavirus want daar wordt al genoeg over gezegd in de media. Waar ik mij best veel zorgen over maak is armoede. En daar wil ik het graag met u over hebben.

Een tijdje geleden heeft een journalist van de Volkskrant een maand “undercover” bij het callcenter van een grote webwinkel gewerkt. Bij deze webwinkel kan men op afbetaling spullen kopen, tegen een rente van maar liefst 14,9%.  Ik dacht eerst dat ik dat niet goed las, maar het blijkt echt waar.

De journalist moest eerst een soort cursus volgen om te leren hoe hij mensen onder druk moest zetten om toch maar zoveel mogelijk te bestellen. Waar ik ook van schrok was dat bij deze webwinkel zelfs een lening afgesloten kan worden. Telefonisch of met 1 muisklik heb je dezelfde dag het geld nog op je rekening staan. Er waren mensen bij die vroegen of ze “bij konden pinnen” om hun maandelijkse betaling te kunnen voldoen. Hoe absurd is dit?

Ik begrijp heel goed dat wanneer je als alleenstaande moeder met 3 kinderen moet leven van een bijstandsuitkering en de wasmachine gaat kapot, het wel heel erg gemakkelijk is om het apparaat online te bestellen zonder daar direct het volledige bedrag voor te hoeven betalen. Er moet immers toch gewassen worden? Maar helaas wordt er in de paniek meestal niet over de gevolgen nagedacht. Aan het eind van de maand moet je aan al je betalingsverplichtingen voldoen!

Nu heb ik als voorbeeld een alleenstaande moeder genomen. Maar natuurlijk kan iedereen ooit in zo’n situatie komen. Echtscheiding, baanverlies, ziekte, of noem maar op. En dan moet aan het eind van de maand ook nog de hypotheek of huur betaald worden. Als er dan geen buffer is en er gaat wat kapot, dan lijkt deze manier van kopen erg gemakkelijk. Maar het gevaar is dat je niet alleen de wasmachine op deze manier koopt. De kinderen moeten nieuwe kleding of er gaat nog iets kapot. De uitkomst is dat de maandelijkse termijnen torenhoog worden en niet meer betaald kunnen worden. Het onheil dient zich aan. En ja, wat dan??

Nu is er bij de gemeente Bergen schuldhulpverlening en ik zou zeggen: maak er een afspraak als je geen uitweg meer ziet. En ook ik weet dat de drempel erg hoog is, maar na een tijd ben je gelukkig dat je deze stap hebt gemaakt.

Als ik eens een slechte dag heb dan luister ik meestal even naar mijn favoriete zanger Ede Staal, voor mij de Jacques Brel uit Groningen. Hij zong (de beste man is al jaren geleden overleden): “het is nooit, nooit zo donker geweest of het wordt altijd wel weer licht”. Ik denk dat dit toch wel iets is om even over na te denken en om mijn blog hiermee af te sluiten. Mensen blijf gezond en tot de volgende keer.

Groet Wim Olthof

Het nieuwe jaar 2020 is begonnen. En waar veel mensen denken: dit jaar gaan we het anders doen, belanden deze goede voornemens vaak in het midden van de maand alweer in de prullenbak.  Bij ons in de fractie zijn een paar mensen die aan ‘’Dry Januari’’ gedaan hebben. Helemaal goed: een maand zonder alcohol. Het blijkt zelfs dat tegenwoordig alcoholvrij bier en alcoholvrije wijn het helemaal gaan maken. Maar of het smaakt? ik weet het niet.

Waar ik mij veel zorgen over maak, is de sociale media. Mijn vrouw laat mij wel eens wat lezen over hoe mensen met elkaar omgaan op bijvoorbeeld Facebook en Twitter. Men gebruikt daarbij soms de grofste uitdrukkingen, zonder erbij na te denken hoe mensen gekrenkt kunnen worden. Wat mij daarbij opvalt is hoeveel “vrienden” sommige mensen hebben. Maar zijn dit wel vrienden? 

Onder vrienden versta ik mensen die er zijn in goede en slechte tijden. Mensen waar ik een ‘face-to-face’ gesprek mee kan houden. Met wie ik een kop koffie kan drinken. Want volgens mij schort het daar tegenwoordig aan. Men lijkt alleen nog tijd te hebben om via de sociale media met elkaar te praten. Bij problemen kom je dan niet nader tot elkaar. In plaats van tijdens een goed gesprek de kwestie op te lossen, worden dingen geschreven via mail of Whatsapp die de ontvanger dan meestal verkeerd leest. Met boosheid over het bericht wordt er vervolgens weer iets teruggestuurd. In het ergste geval wordt de hele kwestie openbaar via Facebook gedeeld. En zo wordt in de kortste tijd van een mug een olifant gemaakt.

Wat ik daarmee wil zeggen: wees voorzichtig met wat je schrijft! Ook al ben je nog zo boos, wacht eerst een tijdje voor je reageert en pak dan de telefoon en bel de betreffende persoon op. Nodig hem of haar uit voor een goed gesprek bij een bak koffie of een lekker glaasje wijn en je zult zien dat je elkaar veel beter begrijpt.

Een grote ergernis blijft voor mij POEP op de stoep. Er zijn nog steeds mensen die hun hond op de trottoirs of op de groenstroken de behoefte laten doen. Zeg ik er wat van, dan krijg ik vaak verwensingen naar mijn hoofd geslingerd. Nou ben ik niet snel op mijn mondje gevallen, maar een week of wat geleden was de reactie: “ik betaal toch belasting?!?!” en toen was ik wel stil. Hondenbelasting betalen wij niet in onze gemeente. En wat die andere belasting met hondenpoep te maken heeft, weet ik niet.

Maar ben eens eerlijk. Uiteindelijk willen wij toch allemaal in een schone gemeente wonen? En zo’n hondenpoepzakje kost ‘geen drol’!!

Tot slot. Op zaterdag 22 februari is er weer de traditionele Sleuteluitreiking in Den Asseldonk. De Prinsen uit al onze dorpen nemen dan weer de macht over in Bergen. Zoals altijd zal het weer een hele happening worden. Ik denk dat wij van de PK er met veel mensen bij zullen zijn.

Mensen ik wens jullie allemaal een hele fijne Carnaval. En degene die geen Carnaval vieren en er een paar dagen tussenuit gaan, wens ik een fijne vakantie. Beste mensen, blijf gezond en tot de volgende keer.

Groet, Wim Olthof 

Voordat wij het jaar gaan afsluiten, wil ik mij toch nog even tot jullie richten. Ik zou het graag willen hebben over mensen met een handicap, waarvan ook ik deel uitmaak.

Het is niet zo dat alle mensen met een handicap op een positieve manier tegen het leven aankijken, maar het gros van de 4 miljoen(!) mensen met een handicap doen dit wel. En ieder op hun eigen manier. Zelf ben ik door een arbeidsongeval in de rolstoel beland. Maar om nu te zeggen dat ik achter de geraniums ga zitten? Nee, dat in geen geval! Natuurlijk zijn er dagen bij dat ik God en de hele wereld vervloek maar mijn handicap heeft ook wat positiefs gebracht. En het is nu iets dat bij mij hoort. 

Meestal denken mensen dat als je een handicap hebt, dat het iets engs is, zwaar en zielig. En dat het een vorm is van ondraaglijk lijden. Maar niets is minder waar. Wat mij wel opvalt is dat mensen met een handicap op dit moment nog bijna geen baan krijgen. Vooral jongere gehandicapten, waarvan er zelfs met een universitaire opleiding bij zijn.

Waardoor komt dat dan? Ik vermoed dat men nog steeds denkt dat deze mensen niet mee kunnen doen of niet kunnen functioneren in deze hectische economie. Maar niets is minder waar. Dus alle reden om de vooroordelen van mensen met een handicap aan te pakken. Dan ligt de weg open naar de participatie in deze samenleving.

Zo ben ik ooit door onze wethouder Lia Roefs benaderd met de vraag of het niet leuk zou zijn om lid te worden van de PK. Ik heb hier lang over na moeten denken, want politiek was eigenlijk een “ver van mijn bed show”. Na lang twijfelen ben ik lid geworden van de PK. En eerlijk gezegd heb ik er nog geen dag spijt van gehad.

Want ondertussen ben ik wel commissielid Samenleving én ben ik tijdens de laatste algemene ledenvergadering van de PK gekozen in het bestuur. En dat is iets waar ik erg trots op ben. Nu kan ik op mijn manier een steentje bijdragen voor mensen met een beperking in onze gemeente.

Nog even en dan is ook het politieke jaar weer voorbij. En het was een goed jaar, zeker voor de PK. Heel veel waar de PK voor staat is uitgevoerd. Kijk maar naar het positieve hondenbeleid waar onze Claudia voor heeft geknokt. Het is wel niet aangenomen zoals we wilden, maar de mensen zien nu wel dat zij de uitwerpselen van hun hond moeten opruimen (want de bekeuringen zijn niet mals).

Waar de PK zich ook hard voor gemaakt heeft, is een toegankelijk gemeentehuis. De tijd dat mensen met een beperking naar de kelder moesten en vervolgens met de lift naar boven naar het klantencontactcentrum, is voorbij. En ik mocht de nieuwe oprijbrug openen. Maar ook onze strijd tegen armoede in onze gemeente geven wij niet op. Een bezuiniging hierop veegden we met de steun van het CDA en de VVD van tafel. En ook onze fietsen inzamelactie voor Stichting Leergeld, was een groot succes.

Over het Wells Meer ga ik niets meer zeggen, want dat is op sublieme manier al verwoord door onze fractievoorzitter Jos Valckx en staat op de website van de PK en op Facebook. 

Nu mensen, dit is het laatste blog voor dit jaar. Ik wens jullie allemaal een gezegend en gezond 2020. Of, hoe zeggen ze dat op z’n Limburgs… “ènne Gooie Roetsj”. Tot volgend jaar!

Groet, Wim Olthof

Sinterklaas is weer naar Spanje en nu staat Kerst al weer voor de deur. Het jaar gaat in hoge snelheid voorbij en ik heb mij eens afgevraagd waarom ik dit, naarmate ik ouder wordt (67 in februari), ook zo voel. Ik kwam op Google een stukje van Professor Draaisma tegen. Hij zegt dat de tijd sneller lijkt te gaan als je ouder bent. Volgens hem komt dat omdat je lichaam een aantal interne klokken heeft. Met het stijgen der jaren gaan deze langzamer lopen waardoor het lijkt dat de rest van de wereld versnelt. 

Ik heb eens nagedacht over Kerst (als AOW-er tijd genoeg daarvoor), de tijd van het gezellig samenzijn met familie en vrienden. Dit alles met rijk gevulde tafels thuis of in het restaurant. De keerzijde hiervan is dat er in deze dagen ook mensen zijn die dit niet hebben, eenzaam zijn. Het geld voor wat extra’s is er niet want aan het eind van de maand moet weer van alles betaald worden. Wij kunnen met elkaar een klein steentje bijdragen door houdbare producten te doneren voor de Limburgse voedselbanken om zoveel mogelijk mensen die het net wat minder hebben, te kunnen helpen.

Persoonlijk heb ik niets met Kerst. Tijdens mijn werkzame leven vroeg ik steevast aan mijn werkgever of er nog een ritje Zweden-Noorwegen lag die gelost moest worden tussen Kerst en Oud en Nieuw. Meestal lukte dat en dan zat ik op de laatste Ferry die 24 december van Duitsland naar Trelleborg in Zweden voer. Maar ja, ik leerde Monique kennen en toen was dát heel gauw voorbij. De eerste keer werd het nog geaccepteerd maar het jaar erop zei ze: “als je nu weer moet werken met de Kerst, dan moeten wij eens héél goed met elkaar praten, jongeman…” En als Monique, die alles op een diplomatieke manier weet op te lossen, mij ‘jongeman’ noemt, dan zijn de rapen gaar. Dus met Kerst werken was voortaan uit den boze, behalve in uitzonderlijke gevallen.

Afgelopen 27 November was er de commissievergadering Ruimte en Economie waarbij het hoofdzakelijk ging over het Wells Meer. Er waren deze avond vier insprekers. Want zoals altijd bij nieuwe projecten, zijn er voor- en tegenstanders. En in een democratie mag je jouw mening uiten en dat is ook goed zo. De gemeenteraad gaat 17 december weer in vergadering en daar zal ook het Wells Meer weer op de agenda staan.

Nu mensen, ik kom voor het einde van het jaar nog een keer bij jullie terug. Blijf gezond en de tot de volgende keer.

Groet, Wim Olthof  

Het einde van het jaar is weer in zicht. En zoals dat de laatste paar jaren gaat, begint dan ook natuurlijk weer de discussie over de hulp van Sinterklaas (ik laat bewust de andere benaming maar weg). Ja, ook ik weet dat de wereld verandert. Maar dat wil niet zeggen dat het mij toch wel wat te drastisch gaat. Er gaan zelfs stemmen op om ook Kerstmis een andere benaming te geven. Ik waarschuw dus alvast de Kerstman dat hij misschien moet stoppen met zijn slee te laten voorttrekken door zijn rendieren! Want dat valt dan zomaar onder de noemer “dierenleed”. Ondanks dat deze dieren (volgens mij) erg goed door de Kerstman behandeld worden. Want, zo lang ik al op deze wereld mag vertoeven, zijn het nog steeds diezelfde dieren met voorop “Rudi The Red Nosed Reindeer”. Wat mij betreft mag iedereen zijn Sinterklaas en Kerstfeest invullen zoals hij of zij het wil. 

Maar wat is er de laatste tijd op politiek vlak gebeurd in de gemeente Bergen? Op 12 november heeft de gemeenteraad de begroting 2020 aangenomen. Voorafgaande aan deze raadsvergadering hebben wij een gezamenlijke commissievergadering gehad. Dit was de eerste keer dat dit in deze vorm gebeurde en was zeker een succes en voor herhaling vatbaar. 

In de eerste termijn van de raadsvergadering over de begroting 2020 mocht onze fractievoorzitter Jos Valckx als laatste van de 4 fractievoorzitters de PK-visie op de begroting verwoorden. Hij werd daarbij 8x (!)  geïnterrumpeerd. Ik hoorde dat dit mag. Maar waar ik mij dan als nieuweling mateloos over erger, is de toon waarop dat gebeurt. Maar de “alte Hasen” in de politiek lachen hier om en worden er niet koud of warm van. Naarmate ik langer in de lokale politiek bezig zal zijn, zal ook ik hiervan niet meer wakker liggen (dat doe ik trouwens toch al niet). 

Onze motie voor het plaatsen van meer afvalbakken hebben we nog niet ingediend. Wij wilden 60 afvalbakken in onze gemeente erbij om op het landelijk gemiddelde uit te komen van 166 afvalbakken voor onze gemeente. Maar volgens wethouder Splinter staan er al 160 afvalbakken. Maar in maart waren dit er nog 100. Wethouder Splinter dacht niet dat er in de afgelopen maanden bakken bij waren gekomen. Hij ging er vanuit dat in maart verkeerd geteld was. Daarom gaat ons raadslid Claudia Ponjee nu samen met wethouder Splinter alle afvalbakken in onze gemeente tellen. Klopt het niet, dan dienen we alsnog onze motie in. Waar Claudia zich ook warm voor maakte is de inkomenskaart. Dat is een brochure waarin een overzicht van alle regelingen staat waar de burger, die dat nodig heeft, recht op kan hebben. Deze motie is aangenomen dus het overzicht gaat er komen!

Wat ik tot slot nog wil vermelden is dat er een buurtbus rijdt waarvan gretig gebruik gemaakt wordt. Deze bus brengt zelfs op een paar zaterdagen mensen naar de Kerstmarkt van Tuincentrum Leurs in Venlo. En zoals ik gehoord heb, van iemand die de planning doet voor deze bus, loopt het storm! Ook bestaat er sinds kort het “NOABERSCHAP”. Een initiatief van Stichting Welzijnsbevordering Bergen voor mensen die om hulp verlegen zitten. Wij van de PK vinden al deze initiatieven met al deze vrijwilligers geweldig!!!

Nu beste mensen, dit was het weer voor deze keer. Ik zou zeggen blijf gezond en alvast een fijne pakjesavond.

Groet Wim Olthof   

Ik wil het eens met u hebben over armoede. Want wat is nu precies armoede?

Volgens de definitie van de Verenigde Naties is armoede ‘het niet kunnen voorzien in de eerste levensbehoeften’. Dat is nogal wat, vind ik. En denk je: speelt dit ook in Nederland, een land dat toch tot de rijkste landen ter wereld hoort? Ja hoor, ook hier in Nederland speelt dit, maar veelal toch achter de voordeur verborgen. En het komt zelfs voor bij mensen die een baan hebben, hard werken en toch niet rond kunnen komen.

Nu ben ik ook eens gaan Googelen hoeveel kinderen er zijn die in Nederland in armoede opgroeien. Dat blijken 1 op de 9 kinderen te zijn! Kinderen waarvan de ouders geen geld hebben voor dingen op school zoals een laptop of een fiets.

Nu gaat de PK Bergen zaterdag de 28e september meedoen aan een landelijke actie van de ANWB:

ANWB KINDERFIETSENPLAN.

Dit gebeurt tussen 12.00 en 14.00 uur naast het gemeentehuis in Nieuw Bergen. De ANWB, maar ook zeker de PK Bergen, vindt dat ieder kind recht heeft op een fiets. Dit is een verrijking voor een kind. Dankzij deze fiets kan het kind naar een juiste school, naar vriendjes, enz, enz.

Heb je nu nog een fiets thuis staan en wordt deze niet meer gebruikt? Als het kan lever deze dan in bij het gemeentehuis op 28 september tussen 12.00 en 14.00 uur of meld je bij de PK Bergen via infopkbergen@ziggo.nl . We komen de fiets bij je halen als je niet in staat bent deze te brengen. Ook de firma Weys Tweewielers in Siebengewald ondersteunt deze actie door toezegging van ongeveer 8 fietsen.

Dus mensen, mocht je een fiets hebben staan dan roep ik je bij deze nogmaals op: doneer deze fiets!!! De fiets komt niet bij het oud ijzer maar wordt opgeknapt door vrijwilligers en mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Via Nationaal Fonds Kinderhulp komt deze fiets dan bij een kind terecht dat er erg blij mee zal zijn.

Zo, dit was weer een klein berichtje over een grote actie van de PK Bergen.

Blijf gezond en tot de volgende keer.

Groet Wim Olthof

De vakantie is voorbij en het “gewone” leven van school en werk gaat weer beginnen. Zeker voor de kinderen van groep 8, die nu als brugklassers naar het voortgezet onderwijs gaan, een hele stap op weg naar “volwassenheid”.

Zoals de meeste mensen wel weten, rijd ik regelmatig rond in het dorp, samen met mijn hulphond Beemer. Ik maak dan nogal eens een praatje met inwoners van onze gemeente. Maar ook met toeristen die ik dan graag vertel waar het goed fietsen en wandelen is, en waarbij ik de horecagelegenheden niet vergeet te noemen.

Op één van mijn tochtjes kwam ik aan de praat met een mevrouw die mij vertelde dat er bij de vijver van de Maasduinen Staete zo veel afval ligt in de vorm van ballonnen en spuitbuspatronen, oftewel lachgaspatronen. Zij vertelde dat zij die af en toe zelf opruimt, en daar neem ik mijn petje voor af. Want de meeste mensen denken toch: het zal mij een zorg zijn!

Maar ik doe hierbij een dringende oproep aan onze jeugd in Bergen, die hier lekker aan de vijver zit te chillen (in mijn tijd heette dat gewoon ouwehoeren!), om jullie rotzooi op te ruimen. Ik zeg ‘jeugd’ omdat de bewoners van de Maasduinen Staete deze patronen alleen gebruiken voor de slagroomspuit voor dat beetje slagroom op hun stukje vlaai. Daarbij heb ik ook nog nooit ook maar één van  deze  bewoners met slagroomspuit en ballonnen op een bankje zien zitten.

Overigens, de bekeuringen zijn niet mals voor het niet opruimen van de “moeder aller ergernissen”: de hondendrol! Het valt mij op dat veel mensen een zakje bij zich hebben nadat ze hebben gezien wat een bekeuring kost. De Dorpsraad van Aijen heeft poepzakjes ter beschikking gesteld. De gemeente heeft er vervolgens ook nog een paar bordjes geplaatst, want ook op de Loswal moeten honden aangelijnd zijn en moet de poep opgeruimd worden. Een mooi stukje positief hondenbeleid, als je het mij vraagt.

In de politiek is deze zomer niet veel spannends gebeurd. Maar volgende week beginnen we weer en zullen we ons buigen over het beleidsplan "Samen verder" Sociaal Domein 2019-2022. Maar daarover later meer.

Dit was het weer mensen. Dus ik zou zeggen: tot horens en blijf gezond!

Groet Wim Olthof

Ik wil het vandaag eens hebben over de gezondheidszorg waar ik zelf een paar weken geleden gebruik van moest maken in het Radboudziekenhuis in Nijmegen. Ik moest er een operatie ondergaan, de details daarover bespaar ik jullie. Maar omdat ik na de ingreep 5 dagen bedrust had, en dus tijd genoeg had, heb ik het eens goed bekeken hoe het allemaal op zo’n afdeling in zijn werk gaat. Als patiënt sta je er niet bij stil, omdat je zenuwachtig en misschien wel bang bent met wat er met je gaat gebeuren (ondanks dat je in goede handen bent). 

Het begint al bij de opname die met veel administratief werk gepaard gaat. De verpleegkundige die dit doet is op dat moment dus niet beschikbaar voor ander werk op de afdeling. Op dat moment zijn op de afdeling misschien 3 verpleegkundigen die er dan alleen voor staan: medicijnen uitdelen, mensen naar het toilet brengen, de dagelijkse dingen waaronder bloeddruk meten, kijken of je geen koorts hebt, enz., enz. En dan gaat vaak weer de pieper af omdat een patiënt op een andere kamer hulp nodig heeft. Als je dan ziet hoe rustig deze vrouwen en mannen blijven, ik heb er diep respect voor. 

Maar kom je dan eens met een verpleegkundige aan de praat, dan hoor je dat sommigen zich ongelukkig voelen omdat ze zo weinig tijd hebben voor de patiënt. Even op een krukje bij een patiënt aan bed zitten omdat deze zijn of haar verhaal kwijt wil, even de mens bij zijn of haar hand pakken, een troostend woord. Maar daar is geen tijd voor. Daarom zijn veel verpleegkundigen gefrustreerd en gaan soms met het gevoel naar huis: heb ik vandaag wel genoeg kunnen doen voor de patiënt? Ik vind dat erg triest.

Nu heb ik er een dikke week gelegen maar ben wel tot de conclusie gekomen dat mensen niet zo moeten zeuren over de gezondheidszorg in Nederland. Het verplegend personeel dat ik heb meegemaakt, zijn mensen die voor dit beroep geboren zijn. Want met mensen omgaan kun je niet leren! Goed, er kan nog veel verbeterd worden: betere betaling voor de handen aan het bed, maar ook de wachttijden voor een consult of operatie kan in mijn ogen beter. Maar al met al is het zo slecht nog niet in Nederland. En toch, heel stiekem denk ik nog wel eens terug aan het oude vertrouwde ziekenfonds...

Zo beste mensen, de vakanties staan weer voor de deur. Ik wens jullie allen een fijne vakantie en kom gezond weer naar huis. En oh ja, vergeet de paracetamol niet!! Die schijnt overal tegen te helpen, want in het ziekenhuis kreeg ik er 8 per dag. Het ga jullie goed en blijf gezond. 

Groet Wim Olthof