Enige tijd geleden, in 1959, werd mijn vader, toen 40 jaar, opgenomen in het ziekenhuis met een hernia. Hij rookte toen 2 pakjes Miss Blanche per dag, maar in het ziekenhuis kreeg hij het dringende advies niet te roken, want dat zou zijn genezing hinderen… Hij heeft toen besloten meteen helemaal te stoppen en hij heeft de rest van zijn leven niet meer gerookt.

Ik herinner me overigens nog dat ik als zesjarig jochie naar de sigarenboer mocht om voor mijn vader de sigaretten te kopen, maar hij drukte me wel op het hart dat het oer-stom zou zijn als ik zelf ging roken, want dan kwam ik er niet makkelijk weer vanaf. We hadden toen een dressoir met drie kastjes. In het middelste kastje stond de drank en een glas met waarschijnlijk uitgedroogde sigaretten voor de gasten, zowat iedereen rookte toen. Dat waren dus de eerste sigaretten die ik stiekem pikte en oprookte. Ik denk dat ik het gewoon spannend vond en het als experiment zag. Niemand mocht het echter weten want ik was als de dood dat mijn vader het zou merken. Ik was niet eens bang dat ik op mijn kop zou krijgen, maar wel dat mijn vader me oer-stom zou vinden.

Dat roken slecht voor de gezondheid is heb ik ook vanaf het begin geweten, maar ik bleef roken en was toen benieuwd of ik de 20 zou halen, later de 30, de 40…..nu de 70…en ik rookte veel, een pakje shag per dag.

Een sportman ben ik nooit geweest, dus echte conditie had ik ook niet, maar de laatste jaren begon ik toch best wel achteruit te gaan, gauw buiten adem. Maar alle maatregelen die door de overheid genomen werden om het roken moeilijker en onaantrekkelijker te maken maakte me inwendig zo kwaad, dat ik er elke keer maar nog een opstak. Het wordt onbetaalbaar, er staan hele gore plaatjes op die ik overigens consequent afplakte en inmiddels heeft een pakje ook een soort militaire kleur. Ik haalde mijn shag de laatste jaren in Duitsland, daar was het nog betaalbaar. Uit eten gaan deed ik alleen nog maar als ik op een terras kon zitten, want ik vond het maar niets om tussen de gangen door naar buiten te moeten.

Het beangstigde me het meest, dat het langzaamaan zo onmogelijk gemaakt zou worden dat ik afhankelijk zou worden van criminelen om aan mijn shag te komen. 

Eén van de vragen die ik het meest gehoord heb is: “Heb je er wel eens aan gedacht om te stoppen?” Stomvervelend, meestal voor mij de aanleiding er nog maar één op te steken. Een hulptraject ingaan, me laten zeggen dat het ongezond is? Dat ik zoveel geld uitspaar? Elk idee stuitte op mijn koppigheid, mijn aangeboren eigenwijsheid.

Ik vind het leuk om bij kringloopwinkels te neuzen en kom meestal met een stapel boeken, thrillers en boeken over allerlei onderwerpen thuis. Meestal voor een prikkie. Zo had ik ook al een tijd een boek op de plank staan over zelfhypnose, ik zou het wel eens lezen. Zou ik met zelfhypnose kunnen stoppen? Ik besloot het boek, dat er gaaf uitzag maar eens te lezen. Op bladzijde 30 aangekomen ontbraken echter de bladzijden tot blz. 60… en daarin zou nou net beschreven worden hoe je het moet aanpakken. Nieuwsgierig gemaakt ben ik op internet gaan zoeken naar een soortgelijk boek en ik vond het boekje “Zelfhypnose” van Joop Fenstra. Dit uit principe besteld bij een fysieke boekhandel, van Dinter in Boxmeer en met nog wat goedkope thrillers opgehaald.

Toen ik erin begon te lezen leerde ik al gauw dat je met zelfhypnose nooit dingen kan doen die je zelf niet wil. Daar ik uit koppigheid, eigenwijsheid en een soort principe niet wìlde stoppen met roken zou het dus met zelfhypnose ook niet lukken. Dus ik moest wìllen stoppen, oké dan zeg ik nu tegen mijzelf dat ik wil stoppen.

De volgende ochtend, 1^e paasdag dit jaar, kwam ik beneden, heb mijn shag opgeruimd, de 5 asbakken die her en der stonden afgewassen en in de kast gezet en koffie gemaakt.

De eerste paar keer dat ik koffie dronk zat ik wel steeds naast me te grijpen naar mijn shag, maar omdat het er niet lag greep ik natuurlijk mis. En voor het eerst ging ik de voordelen voor mijzelf opsommen die het niet-roken mij bracht. Binnen eten in een restaurant, meer dan 100 euro per  maand over, door een bos fietsen en niet aan de randen blijven vanwege de rookpauzes. Ik rookte niet in een bos, ook al was ik best voorzichtig, maar ik wilde geen bosbrand op mijn geweten hebben.

Inmiddels rook ik al 55 dagen niet meer en als ik al aan roken denk voel ik zelfs enige weerzin. Ik gebruik geen “hulp-”middelen zoals nicotinepleisters of -kauwgom enz. Ik heb er absoluut geen moeite mee. En dat zonder zelfhypnose of therapie. Het enige wat ik gedaan heb is tegen mijzelf zeggen: “Ik wil nu stoppen”, in plaats van wat ik altijd deed: “Ik wil niet stoppen”.

Ik zal overigens nooit spontaan proberen andere rokers te bepraten want ik weet inmiddels echt wel wat het is langzaam in een verdomhoekje gedrukt te worden en allemaal clichés te moeten aanhoren. Alleen als een roker mij vraagt hoe ik gestopt ben zal ik het erover hebben.

Erik van Ekeren.