Hoezo oud?

Toen ik 24 was en les gaf op de Havo Notre Dame in Ubbergen vroeg ik me af hoe ik toch goed les zou kunnen geven, de band met mijn lieve leerlingen zou kunnen behouden als ik niet meer de Top40 uit mijn hoofd zou kennen, als ik niet meer op de hoogte was van de laatste modeperikelen? 

Toen ik 40 was vond ik de leraren, die krampachtig mee probeerden te blijven doen met hun jeugdige leerlingen, behoorlijk zielig. Als vanzelf settelde ik mezelf in mijn rol als klassemoeder, kon ik mijn moedergevoelens gelukkig ook kwijt. En het paste zonder dat ik mezelf geweld aandeed. 

Toch schrok ik wel toen enkele weken geleden één van mijn meest geliefde jonge ambtenaren uit de grond van haar hart opbiechtte dat ze een fijn gesprek met mij had gehad. “Het voelde alsof ik met mijn oma sprak”. Ik snapte dat het een groot compliment was, maar moest ook even slikken. 

En toch, het voelt goed, steeds een plekje vinden, passend bij je leeftijd. Daar draait het om in je leven. Jong of oud, gepensioneerd of niet, met werk of zonder werk, ik gun iedereen graag een plek in onze maatschappij waar je gewaardeerd wordt. Zullen we dat voor elkaar proberen te krijgen?